De reden hiervoor? Een aantal drukke dagen en weken met het gezin, de ouderraad, het werk enz. Ondertussen dan toch eindelijk eens een 'date' gemaakt met juf Riet om mijn eerste werkstuk in elkaar te knutselen. MAAR, pas half mei vonden we een gezamenlijk gaatje in onze agenda's.
Aangezien de naaikriebels al door mijn lijf gierden (en ook omdat ik gewoon zeer ongeduldig ben) begon ik de dag na de aankoop van mijn 'machien' op eigen houtje aan het cirkelrokje van Mme Zsazsa.
Weliswaar uit een oud laken, kwestie van geen prachtig stofke te verprutsen aan mijn eerste maaksel. Ik ging er namelijk van uit dat het op niet veel zou trekken daar ik nooit, en ik bedoel echt nooit, enige naailessen heb gekregen. Na elke stap bleek dat het toch niet zo erg gesteld was als ik dacht. Uiteindelijk had ik een 'mooi' rokje in mijn handen.
OK, de afwerking kon wel een stuk beter, maar als ik toch dat leuke stofje genomen had, kon de dochter de dag nadien met mijn rokje in de tuin spelen ofzo...
Maar deze week was het dus tijd voor het echte werk, het VK-kleedje voor stoere meiden. Volgens juf Riet niet meteen het makkelijkste stuk, maar ik wou het echt héél graag voor mijn 6-jarige dochter.
Op dinsdag eerst leuke stofjes kopen... en aangezien Ayke verzot is op roze, werd het een combinatie van roze, roze en jawel, ... roze (maar dan wel telkens een andere tint en eentje met print).
Donderdag werd 'naaidag'.
In voormiddag patronen in elkaar puzzelen, om ze vervolgens uit te knippen (neen, dit was geen bezigheidstherapie, maar wel de orders van mijn juf). In de namiddag met mijn 'machien', stofkes en nog vanalles op weg naar de les.
Het begon langzaam: patroon overtekenen, uitknippen, ... Juf Riet begon enige tijd later reeds de zijkanten te 'zigzaggen' en ik was nog steeds aan het overtekenen en uitknippen...
En toen mocht ik beginnen stikken. Met wat zenuwen en klamme handjes, maar uiteindelijk was mijn eerste stiksel goed genoeg naar haar, en uiteraard ook mijn, normen. Beetje bij beetje kwam er steeds meer vorm in.
Ok, soms moest ik een bepaald stiksel weer los tornen (wegens niet recht of gewoon verkeerd gestikt), maar enkele uren later kon ik naar huis met 2 'stukken' kleed. Juf Riet had me voor mijn vertrek het verdere verloop uitgelegd, zodat ik thuis kon verder werken. Allemaal geen probleem, dacht ik. Want na het avondeten zat ik opnieuw voor mijn 'machien' en begon ik toch te twijfelen wat ik nu weer moest doen met dit stuk voorpand en dat stuk voering. Gelukkig had ik een mooie werkbeschrijving EN het nummer van de hulplijn meegekregen.
's Avonds om 22u was mijn kleedje bijna af (lees: onderkant moest nog worden afgewerkt en knoopjes nog aangenaaid). Via facebook reeds enkele previeuwfoto's getoond aan de juf en haar reactie was, godzijdank, positief.
Vrijdagochtend: even facebook openen en ooohhh, wat leuk, ik had nog andere leuke reacties gekregen op de eerste foto's. Goed genoeg om met volle moed aan de onderkant te beginnen.
Omzomen van voering lukte vrij goed. Vervolgens kwam het afboorden van de goede stof met biais (dit bleek de vorige dag bij de juf al een niet zo gemakkelijk karweitje te zijn).
Wonder boven wonder lukte het vrij goed. Ok, ik heb een stukje moeten herdoen (daar waar de 2 uiteinden samen kwamen) maar laten we even doen alsof dat we dat niet weten. Daarna nog even de 4 knopen naaien en toen...
... Toen lag er opeens een volledig, afgewerkt en (in mijn ogen) prachtig kleedje op mijn strijkplank.
De dochter mocht / wilde het meteen aantrekken en was duidelijk blij met mama's creatie, wat mama zelf dan weer fantastisch vond uiteraard.
De foto's van de superfiere dochter met het kleedje werden een beetje later op facebook gepost. Na enkele uurtjes had ik al een heel aantal lieve, leuke en positieve reacties.
De uitkomst van deze 2 naaidagen?
* eerste kleedje
* eerste 'succes'
* eerste 'bestelling' van oudste dochter
* nog veel meer naaikriebels bij ZAMmama
* en dus nog een vervolg op deze blog ;-)
